Zwaar, ongezond en intensief werk, waar het hele gezin aan mee deed.

En wat amper iets opleverde. Om tien zakken te vullen, was je zo 2 dagen bezig en het leverde de familie maar 25.000 Oegandese Shilling op (ongeveer €6,50). En dan kon het vaak niet in het dorp verkocht worden, dus moest het ook nog naar een ander dorp gebracht worden.

Waarom was het een vies werkje?

Eerst moeten mensen houthakken of sprokkelen. Tien grote bomen zijn nodig voor 10 zakken houtskool. De meeste grote bomen uit het dorp waren hierdoor inmiddels verbrand. En wij denken bij houthakken aan kettingzagen. In Oeganda gebeurt het met een kapmes. Zwaar, fysiek werk dus.

Het hout gaat in een diep gat in de grond. Dan de fik erin.
Dat vuur moet blijven branden. Iemand moet er steeds bij in de buurt blijven. Zelfs ’s nachts slapen mensen bij het vuurtje, een eind buiten het dorp. Dat betekent: geen tijd voor andere dingen, niet naar school. Na 2 dagen gaat het gras en de aarde eraf. Ze laten het afkoelen, breken de resten in stukken en stoppen het in zakken. Het is zwaar fysiek werk, en vooral na het branden is het niet erg gezond voor de longen.

Dankzij het basisinkomen zijn ze er mee gekapt!

De bewoners van omringende dorpen maken wel nog wel houtskool. De mensen in Welle niet meer. Zij kunnen andere keuzes maken om hun toekomst op te bouwen.